Amor fati (lit. “love of fate”) is a Latin phrase that may be translated as “love of fate” or “love of one’s fate”. It is used to
describe an attitude in which one sees everything that happens in one’s life, including suffering and loss, as good or, at the very least, necessary, in that they are among the facts of one’s life and existence, so they are always necessarily there whether one likes them or not. Moreover, amor fati is characterized by an acceptance of the events or situations that occur in one’s life.
نیچه جایی در حکمت شادمان از عبارتی لاتین نام می برد: آمور فاتی. آمور: که در لاتین و ایتالیایی عشق است: عشق به سرنوشت. عشق به قسمت. و چیزی بالاتر از رضا و تسلیم. نه تنها تسلیم بودن در برابر آنچه که اتفاق میافتد از تلخ و شیرین و بلکه تمامی این تلخیها و شیرینیها را با اعتمادی عمیق دوست داشتن. و چگونه میشود که انسان جداییها را و دوریها را و دلتنگیها را و محرومیتها را دوست داشته باشد؟ چه اعتماد و یقینی نیاز است که فکر کنی تمامی رنجها و دردها و حسرتها همه برای رسیدن به مرحلهای و رشدی درونی لازم بودهاند و ایمان داشته باشی که رنجهای تو و رنجهای بشری بیهوده نبوده اند.
نیچه زمانی پیش از رفتنش و سکونتش در بیمارستان روانی نوشته بود: «نمیخواهم که با زشتی بجنگم، نمی خواهم که کسی و چیزی را متهم کنم و نمی خواهم آنان را که متهم می کنند، متهم کنم… می خواهم که روزی به همه چیز (این هستی) آری بگویم.»