رفیق جانم، مهربانم، اول اردی‌بهشت ۱۳۶۸ بود. از سر خاک سیاوش برمی گشتم. به چهره لیلا نگاه می‌کردم که چطور پیر شده بود و درد، شور زندگی را در چشمانش به افسوسی بی‌نهایت بدل کرده بود. حالا با ناباوری خیره بود به نبودن فرزندی که در روزهای گرم تابستان و سرمای زمستان با دستانی خالی […]

رفیقم! ویدئو را دیدم. آنجا که صدای ضجه‌های زنی از هزاران کیلومتر دورتر از همه چیز می گذرد و درونی ترین جنگل‌های قلبت را به آتش می کشد. قلبت را سوراخ می کند و آن قلب در آتش، جگرت را می سوزاند. چقدر دل سوخته! چقدر رنج!  کاش خدا بودم رفیق! یک روز خدا بودم […]

رفیق!‌ این روزها بزرگی فاجعه جایی را برای هیچ کلامی باقی نمی گذارد. زهر هر تلخی را، تلخی بزرگتری می پوشاند. از آن فاجعه که گمان نمی کنیم روزی به چشمانمان ببینیم، رنجی بزرگتر و نمایشی باورنکردنی‌تر از توحش و بی‌رحمی را می‌بینیم. هیچ چیز نیکی نیست. هیچ نوری. هیچ مرهمی بر این رنج‌ها. جز […]

آرش عزیز جمهوری اسلامی مرده است. حتی اگر در ظاهری پوشالی و در سایه سرکوب و گلوله و جنگ، ده سالی هم به این حیات ظاهری ادامه دهد. از تمام آن مفاهیم که شور زندگانی آن جوانان بود حالا چیزی جز زشتی دندان‌های اسکلتی پوسیده باقی نمانده. از آن معجون آرمان‌خواهی و عدالت‌طلبی و جهل […]

رفیقم! مدتی این مثنوی تاخیر شد. زمانی گذشت و کلمه‌ای نداشتم برای گفتن. کلمه نمی‌آمد و چاه کلمات خشکیده بود. «در ابتدا کلمه بود و کلمه نزد خدا بود و کلمه خدا بود…» و نه. بگذار صریح باشیم و هر دو می‌دانیم که این کلمه آن کلمه نیست. بگذار خودمان را فریب ندهیم چه اینجا […]

رفیقم این روزها که گذشت رمقی برای نوشتن نبود. رنج بود و رنج و خبر روزهای بی برقی و بی آبی و کرونا و گرانی و روزهای خوزستان و سقوط هرات و انگار فرصتی برای التیام نبود. در انتهای این شب تیره چراغی روشن نبود و کسی نوری در انتهای تونل نمی‌دید. شاعرانگی همیشه در […]

رفیق جان برایت کوتاه گفتم که از وسطهای کرونا خانه نشین شده ام. صبح هایم و ظهرها و شب‌هایم همه تکرار سیزیف‌واری ست. اما نه. توصیف درستی نیست که اگر باشد زندگی هیچ چیز جز تکرار بی حاصل رنج بی‌انتهایی از بیست سالگی تا هشتاد سالگی نیست. زندگی بیهوده نیست رفیق. و آن آدم‌ها که […]

یا رفیق به ما جز شاعرانگی چه به ارث رسیده بود؟ جز آن شیدایی که تا آخر عمر با ما بماند. جز آن دل و جان شیفته در بند ضعف های بدن. آن آدمهای عادی که می خواستند چیزی بالاتر از عادی باشند و از خود شکست می‌خوردند. یک روز در جنگل‌های اطراف فرایبورگ، سی […]

رفیق جانم این روزها که می‌رود هفته ها می‌شود که آدم دیگری را نمی بینم. صبح‌ها ماشین را روشن می‌کنم و توربین‌های مختلف را چک می‌کنم. عصرها بر می‌گردم و فریزر را باز می‌کنم و غذای امروز را می‌پزم و بعد می روم مینشنیم در حیاط و آتش روشن می‌کنم در آتشدان و قلیانم را […]

چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم.نه شبم، نه شب پرستم که حدیث خواب گویم. رفیق یک آذر ماهی مثل این روزها، بعد ناهار دانشکده، حاج مرتضی را دیدم بالای پیچ شمیران. کاپشن آمریکایی‌ تنم بود و سبیل چپی‌ بالای لبم. سلامی کردم و کمی حرف زدیم. گفت: «آرش خان! من همه این‌ها رو که […]

رفیق جانم ما در تماشای زیبایی ست که زیبا می‌شویم. ما در نگریستن به آن لحظه های سرشار و پاک‌ست که رشد می‌کنیم و روح‌مان عمیق‌تر می‌شود. زندگی‌ سرشار از این لحظه‌هاست برای آن کسی که «منتظر» زندگی کرده. شنیده ای که «و منهم من ینتظر…»؟ شنیده ای که: «جان من … انتظار می‌کشد؛ بیش […]

رفیق جانم مدتی شد که برایت ننوشتم اما بگذار برایت داستانی را بگویم از ۲۵ سال پیش و روزهای ابتدای مهاجرتم. روایتی که انگار از انتهای قلبم آمده و دیری آنجا نگهش داشته ام و برای کسی نگفته‌ام‌ش. غروبی بود و نشسته بودم بیرون کانتینتر کارگاه و خیره شده بودم به رقص شعله های آتش […]

رفیق جانم،هر روز که می‌گذرد بیشتر خواب‌هایم مثل مه غلیظی می پیچد میان بیداریم. نمی‌دانم که بیدارم یا خواب. قلبم،‌ روحم جایی میان خواب‌ها گیر می‌کند و روزها که بیدار می شوم قلبم در جایی دیگر جا مانده. در عالمی دیگر، در جهانی موازی که روزگار می توانست جور دیگری باشد اگر هزار اتفاق جور […]

گفته بود که: «فلانی، من هیچ طلبی از این دنیا ندارم. هیچ چیزی نیست دیگر که فکر کنم دنیا وظیفه اش بود که به ما بدهد و نداد و آماده رفتنم هر وقت که وقتش بیاید» و آن پادشاه -مارکوس آئورلیوس بزرگ- بارها همین را تکرار کرده بود… دنیا خیلی چیزها را از ما گرفت […]